بغض گلوم رو آزار میداد هوای دلم مه آلود شده بود آروم آروم آسمون چشمام بارونی شد صدایی همه ی وجود رو در آغوش گرفت و نوازش کرد صدای یکی از بچه های شبستان بود که می خوند...:
من چه اندازه دلم غمگین است
وچه اندازه دلم میخواهد
به خودم برگردم
دور از این وسوسه ها .دلهره ها...
دور از این آدم ها
به تماشای خودم بنشینم
وببینم که خدایی هم هست
که به اندوه بشر غمگین است
وبه رفتار بشر آگاه است
وای از این وسوسه ها...وای از این وسوسه هایی که به قانون خدا می پیچند
وای از این دلهره هایی که به عصیان بشر مربوطند
وای از این آدم ها که به غم های بشر میخندند
با عبور از ظلمات...به خودم برگشتم...وخدا را دیدم.
که چه اندازه به احساس بشر نزدیک است...!
