صدای گریه ای معصومانه فضا را پر میکند و سکوت غم انگیز بیمارستان را در هم
میشکند...آن روز زنجیر مرگ دست عده ای را بسته و همراه خود برده بود و
ندای تولد و زندگی و پیغام حضور دخترک را برای زمینیان آورده بود
دخترک متولد شد او دیگر حالا آسمانی نبود زمینی بود و به زمینیان تعلق پیدا
کرده بود زبان سخن نداشت که بگوید زمین را نمیخواهد تا که شاید او را به
آسمان نزد خدایش باز گردانند زبان سخن نداشت و فقط ...
مدتهاس از تو ننوشتم با آنکه هر لحظه بودی ...
گویی خودم را به نشنیدن و ندیدن زده بودم اما اکنون دل از کف داده و اشک به دیده آوردم مرا چه به صبر...
دل تنگی امانم را بریده روزگارم شده سر کردن با واژه ها...واژه هایی به رنگ حسرت
دست به دعا بردار...و از خدا بخواه که به کبوتر شکسته بالت صبر عطا کند صبری از جنس بی نهایت...
تا ابد در خاطرم خواهی ماند
حسرت نامه...:
چهار روز دیگه تولدمه ۱۹ ساله میشم...سه نقطه به نشان همه ی حرف های نگفته ام میذارم !
دعام کن...!
یا زهرا
